Με τούτα και με ‘κείνα, με διαλείμματα μιας ψευδαίσθησης ανεμελιάς που τελικά είχε να κάνει μόνο με την συνθήκη του καλοκαιριού και της ραστώνης που επιβάλλουν οι υψηλές θερμοκρασίες και οι μεγάλες μέρες του Ιουλίου και του Αυγούστου, φτάσαμε σ’ άλλον ένα «κλειστό» μήνα. Το Νοέμβρη. Το Νοέμβρη του 2020 – χρονιά κι αυτή κι ας παραπλανεί τ’ όνομά της με δυο «εικοσάρια» στη σειρά! Στις μνήμες του μέλλοντός μας το 2020 θα είναι σίγουρα συνώνυμο με μια στενεμένη χρονιά, με μια χρονιά φόβου και δοκιμασίας, με μια χρονιά με τεστ αντοχών και διάθεσης, αλλά και με ξεδίπλωμα προσωπικοτήτων – στο τέλος θα δούμε τους επιζώντες και το πώς επιζήσαμε αυτής της ιστορίας κατά κάποιο τρόπο.

Νοέμβρης λοιπόν, κοίτα να δεις! Εκεί που λες τελειώνει η χρονιά και λες «άντε να πάει» με όσες τις πίκρες που μας πότισε, μας δίνει «κι άλλο πόνο» στο παρά δέκα πριν τη λήξη. Κι έτσι, σε μια «γειτονιά» – ναι, η zvoura μας είναι και σα γειτονιά ή αν θέλετε σαν ένα… hub όπου μιλάμε για ταξίδια και μοιραζόμαστε απόηχους προορισμών, φωτογραφίες κι εντυπώσεις από τόπους που επισκεφτήκαμε – δεν έχουμε να πούμε για τρέχοντα ταξίδια. Ή μήπως έχουμε;

Σήμερα θα γράψω για ένα ιδιότυπο ταξίδι που ναι, «συμβαίνει τώρα». Είμαστε στην ένατη μέρα και σίγουρα θα κρατήσει δύο βδομάδες ακόμα και βλέπουμε – αυτό το «και βλέπουμε» θα ήθελα να μην το έχω γράψει, αλλά δε γίνεται αλλιώς. Κάνουμε και τώρα ταξίδια. Μόνο που τώρα τα κάνουμε από την οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού μας. Ταξιδεύουμε στις βόλτες των φίλων μας στην μετακίνηση 6. Κάνουμε στόρι τις δικές μας μετακινήσεις 6. Παίρνουμε μηνύματα από φίλους που περνάνε την καραντίνα στο σπίτι τους στις Κυκλάδες και μας στέλνουν φωτογραφίες ηλιοβασιλέματα. Βλέπουμε αναρτήσεις φίλων από την «ο-ο-ο-όμορφη Θεσσαλονίκη» που αργοζεί στην αναγκαστική αργία που της έχει επιβληθεί. Βλέπουμε φωτογραφίες από φίλους που ο περίπατός τους είναι στην μελαγχολική λίμνη των Ιωαννίνων και βλέπουμε την θέα από τα παράθυρα των φίλων με θέα τα κανάλια του Άμστερνταμ. Κάνουμε βόλτα στις κουζίνες των φίλων και τσουγκρίζουμε μαζί τους από μακριά. Ναι, μέσω zoom ή βιντεοκλήσης, βέβαια. Έρχονται κι άλλα μηνύματα με φωτογραφίες και αφηγήσης μιας καθημερινότητας σε snooze για όλους όσοι στην κανονική ζωή ζούμε έντονα, εργαζόμαστε πολύ, ξεχνάμε το σπίτι μας και μας ξεχνάει και αυτό.

• 

• 

Έτσι βλέπεις ηλιοβασιλέματα κι ανατολές στον Πλαταμώνα ή στη Βέρνη, απογεύματα στο Φλοίσβο ή στην Πάφο, δύο μπάλες παγωτού προς βρώση δίπλα από ένα τζάκι στα Πετράλωνα, συντροφικό μπάρμπεκιου για τον κολλητό σου που περνάει την καραντίνα στην ορεινή Ναυπακτία ή πλατό τυριών για την παρέα που βλέπει συναυλία στην τηλεόραση – ξεροσφύρι δε βγαίνει ο εγκλεισμός! –  τον φίλο σου που έχει δέκατα λόγω covid αλλά στην 7^η μέρα είναι καλύτερα και σου στέλνει φωτογραφία με έναν ζεστό καφέ στο χέρι – ναι έχει γεύση ξανά, ουφ! Και κάνεις άλμπουμ τελικά. Ταξιδιωτικό άλμπουμ!

Κι ύστερα είναι κι όλα τα ταξίδια στις μνήμες. Βοηθάει και η μουσική. Φτιάχνεις λίστες, ψάχνεις νέες μουσικές, πέφτεις σε κάτι γνωστό, θυμάσαι, βουρκώνεις, το ξορκίζεις στο επόμενο λεπτό, πας παρακάτω, ακούς καινούριο τραγούδι, πωρώνεσαι, ξαναγυρνάς στα γνώριμα. «Spotify, αγάπη μου», το ‘χεις πει πολλές φορές και σε αυτή την καραντίνα. Χωρίς μουσική, ταξίδι δεν υπάρχει, τουλάχιστον όχι για σένα. Κι ενώ παίζει μουσική, ξαναρχίζεις τα «ταξίδια». Πας μέχρι την Μάνη του καλοκαιριού, το πατρικό σπίτι του φθινοπώρου, το λάιβ του Ιούλη που πρόλαβες να στήσεις και να ζήσεις, την μυσταγωγία της έναρξης του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, τις λίγες αγκαλιές του καλοκαιριού, τους αποχαιρετισμούς και τα καλωσορίσματα, τα δώρα και τις απώλειες, τις νίκες και τις ήττες. Κι όλα είναι φωτογραφίες. Όλα είναι ταξίδια.

• 

• 

Ως να ξανανοίξουν οι δρόμοι γράφουμε χιλιόμετρα στο νου και στις ψυχές μας με συνοδοιπόρους τους ανθρώπους της ζωής μας. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη. Τους ανθρώπους αυτούς τους φέρουμε μέσα μας κι ας μην τους βλέπουμε. Οι λέξεις όπως φτάνουν στην οθόνη του κινητού  – με sms, messenger, insta-message, whatsapp, viber δεν έχει σημασία – και η ζεστασιά των οικείων σου φωνών στα τηλεφωνήματα κλωτσούν τη μοναξιά και τη διώχνουν μακριά. Ευγνωμοσύνη. Το ξαναγράφω για να μην το ξεχνώ. 
Φλυαρίας τέλος.
Το λες και ταξιδιωτικό blog. Κλείνω με την ευχή το επόμενο post να είναι original αποτίμηση και περιγραφή βόλτας.
Είθε…

All rights reserved 2020. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.