To DNA της ύπαρξης είναι κατασκευασμένο με την εντολή της συνέχειας. Τα απροσδόκητα που προκαλούν διακοπές μένουν να δημιουργούν μικρές πτώσεις στο καρδιογράφημα αλλά ποτέ απόλυτη νέκρωση.Αυτή η πεισματική διάθεση για το παρακάτω είναι που δημιουργεί το δυσβάσταχτο βάρος σε
Ηρωδειακό προσκύνημα στη συναισθηματική ευφυΐα της θεατρικής γραφής του Θάνου Μικρούτσικου.Στημένοι προβολείς πάνω από τα κεφάλια μας- το Ηρώδειο φωτίζεται ξανά σε μια νέα τάξη πραγμάτων και στο κλισέ της έκφρασης φυλακίζεται η πραγματικότητα. Αυτό το καλοκαίρι μαθαίνουμε να προτιμάμε
Ο Luke Elliot είναι ένα αγόρι που μεγάλωσε στην Αμερική. Ωστόσο, οι μουσικές του κρύβουν μια γοητευτικά εσωστρεφή Ευρώπη. Φλερτάρουν με τη σύγχρονη ποίηση και τη φιλοσοφία που θέλει το φως να έρχεται ως απάντηση στο παραδεκτό σκοτάδι. Ο δεύτερος δίσκος
Ο Απροσανατολισμένος χορός/ Παραπλανημένος πλανήτης του Διονύση Καβαλλιεράτου είναι ένα πρωτότυπο έργο που γίνεται στο πλαίσιο του προγράμματος Έργο στη Πόλη 2020 από το ΝΕΟΝ σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου για να φέρει σε διάλογο τη «φώνη»
Δώσε όνομα σε αυτή την πίστη. Πες την, ας πούμε, Μουσική. Δώσε της υπόσταση, φτιάξε την από τα αναμνηστικά εκείνων των στιγμών που σε έσωσε.Μην της δώσεις σώμα. Δεν έχει.Άυλη να σε σπρώχνει βαθιά στους γκρεμούς σου και να σε τραβάει
Στο σπίτι στη Ρηγίλλης το αγαλματίδιο των Oscar ίσως συγκρατεί ακόμη την πόρτα του γραφείου, χρήσιμο μόνο ως χρηστικό αντικείμενο- τίποτε περισσότερο από ύλη. Τα 3 πιάνα στη θέση τους, αγγίζονται μόνο από συγκεκριμένα δάχτυλα, πια.
Ο κύριος, κύριος COVID-19 δεν είχε επιπτώσεις μόνο στα οικονομικά μας και στην καθημερινότητά μας. Μας στέρησε ένα μεγάλο κομμάτι απ’ το όνειρο. Κι ένα τεράστιο κομμάτι απ’ την έκφρασή του μέσω της τέχνης. Ευτυχώς, τα πολιτιστικά δρώμενα βρήκαν γρήγορα και
Καλοκαίρι του 2005. Άγουρη εφηβεία και στα ηχεία «Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική». Εκείνο το απόγευμα το ραντεβού στη θάλασσα θα γίνει χωρίς εμένα. Το ωραίο μου φουστάνι σιδερωμένο από το πρωί, ακουμπισμένο ευλαβικά στην καρέκλα του
Στην αρχή της λήξης της καραντίνας είδα ένα από τα πιο ωραία βίντεο που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Πρόκειται για ένα βίντεο που μιλάει για τα δυο άκρα αντίθετα που τελικά και τα δυο από κοινού συνθέτουν τη ζωή.
Μια άθρησκη προσευχή 11 Σεπτεμβρίου 2019 Τελευταία Ηρωδειακή σειρά. Συνοφρυώνομαι για να καταφέρω να διακρίνω τις φιγούρες της σκηνής. Χαλάλι η ρυτίδα, σκέφτομαι. Τον Andrea Bocelli τον «γνώρισα» χάρη σε μια φίλη που κάποτε μετοίκησε στη Βενετία για έναν έρωτα και οι