Top

Ω νεότης, που το όνομά σου τόσο άκριτα γίνεται συνώνυμο της ανευθυνότητας.
Ω νεότης, που κατηγορείσαι για την πληγή, χωρίς μια αξιολόγηση του θύτη.
Επαρκώς πειστική.
Nα συνδέει το αίτιο με το αιτιατό και να καταλήγει: Πας νέος βάρβαρος εστί.

Μα, ξέρεις πόσοι νέοι γίνονται οι ίδιοι σπόροι για να φυτρώσει το αύριο;
Πώς καρπίζουν για να θερίσει εξέλιξη το δρέπανο του χρόνου;
Και αν το ξέρεις, έτσι το αγνοείς στο βωμό των παρασίτων τους;

Τις κατηγορεί τα λίγα καλοκαίρια χωρίς κρίση, έτσι γενικόλογα, όταν η στυγνή ατομικότητα είναι βρώμικο γάλα που στάζει από τα χείλη του φονιά μέχρι και την ημέρα που θα αποχαιρετήσει τον ήλιο;

Τις κατηγορεί τον αριθμό των χρόνων, όταν η αναξιότητα είναι “προνόμιο” κυτταρικό και συνοδεύει την ύπαρξη μέχρι το άσπρο των μαλλιών της;

Μην κατηγορείτε την νεότητα, λοιπόν, για το κακό.
Κατηγορείστε το φονιά της.
Εκείνον, που λερώνει τις σοδειές της.

*Έργο εξωφύλλου: “Journey, Buddha Baby” Tomas Watson

All rights reserved 2021. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.

"Εξέδωσα" την πρώτη μου ποιητική συλλογή στα 6 μου και από τότε αποφάσισα πως το να γράφω είναι ο μόνος τρόπος να παίρνω πραγματικές ανάσες. Αυτές που ξεκινάνε από το βάθος του διαφράγματος και καθώς ανεβαίνουν προς το στήθος μου υπενθυμίζουν πως μπορώ να είμαι όλα όσα θέλω, όσο διαφορετικά κι αν είναι μεταξύ τους. Σε αυτές λοιπόν υποσχέθηκα πως, σε χαρτί ή πληκτρολόγιο, από τα χέρια μου θα γράφεται μόνο ό, τι ``στάζει`` τη δική μου αλήθεια.

post a comment

Skip to content