Top
Αρχαιολογικός χώρος Δοξιπάρας

Μια παράξενη ιστορία θα σας πω, μοναδική, ίσως, από την κοντινή στην μετά Χριστόν χρονική περίοδο εποχή (Ρωμαϊκή θα τολμούσα να πω).Η Μικρή Δοξιπάρα είναι ένας οικισμός στο βόρειο Έβρο, κοντά στη μεθοριακή γραμμή Ελλάδας-Βουλγαρίας, 27 χλμ. δυτικότερα της Ορεστιάδας. Εκεί στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ. τέσσερα μέλη μιας πλούσιας οικογένειας γαιοκτημόνων, που πέθαναν διαδοχικά, αποτεφρώθηκαν και ενταφιάστηκαν στην περιοχή. Ο τύμβος που έμεινε εμφανής προκάλεσε την ανασκαφή.

Αρχαιολογικός χώρος Δοξιπάρας
Στην άμαξα αυτή οι τέσσερις τροχοί έχουν αποσυνδεθεί από τους άξονες και έχουν τοποθετηθεί πάνω στους σκελετούς των αλόγων. Από το ξύλινο ζυγό διατηρήθηκαν στη θέση τους τα μολύβδινα περιβλήματα των ακραίων καμπύλων τμημάτων που τοποθετούνταν στους αυχένες των αλόγων. Κέρατα ζώων και χαυλιόδοντες από αγριογούρουνα διακοσμούσαν το ζυγό. Στην άμαξα αυτή σώζονται ορισμένα αντικείμενα που βρίσκονταν επάνω στο αμάξωμα, τα οποία για άγνωστο λόγο δεν τοποθετήθηκαν στις ταφές των νεκρών. Πρόκειται για δύο χάλκινους αμφορείς με σφαιρικό σώμα και λαβές που απολήγουν σε μάσκες παπποσειληνών και τέσσερα γυάλινα αγγεία τετράγωνης διατομής, τοποθετημένα μέσα σε ξύλινο κιβωτίδιο, από το οποίο σώζονται οι χάλκινες ταινίες της επένδυσης, τα σιδερένια καρφιά και οι σιδερένιοι κρίκοι ανάρτησης. © Μπάμπης Κωνσταντάτος

Aυτό που βρήκαν δικαίωσε την περιέργεια των αρχαιολόγων αλλά και τις προβλέψεις τους. Τους νεκρούς συνόδευαν στον άλλο κόσμο πολυάριθμα αντικείμενα, μεταξύ των οποίων πέντε άμαξες, με τις οποίες εικάζεται ότι μεταφέρθηκαν οι νεκροί στην περιοχή του τύμβου και θάφτηκαν κι αυτές στο ίδιο χώρο μαζί με τα υποζύγιά τους. Λίγα μέτρα πιο μακριά βρέθηκαν θαμένοι οι σκελετοί άλλων πέντε αλόγων αλλά και κάποιων μικρότερων κατοικίδιων. Το πιο παράξενο είναι η εύρεση ενός γυναικείου σκελετού. Η υπόθεση των αρχαιολόγων είναι ότι τα ζώα και η γυναίκα θάφτηκαν… ενώ ήταν ακόμη εν ζωή. 

Αρχαιολογικός χώρος Δοξιπάρας
Σε μικρή απόσταση από τις άμαξες Β΄και Γ΄ βρέθηκε η ταφή δύο αλόγων. Οι σκελετοί των αλόγων είναι τοποθετημένοι σε στενό και ρηχό λάκκο. Τα κρανία τους έχουν διαλυθεί τελείως. Έχουν σωθεί όμως χάλκινα διακοσμητικά στοιχεία του χαλιναριού, γυάλινες χάντρες και υπολείμματα από τα δερμάτινα τμήματα της ιπποσκευής που είναι διακοσμημένα με μικρά χάλκινα καρφιά . Πρόκειται ασφαλώς για τους εφεδρικούς ίππους των δύο αμαξών. © Μπάμπης Κωνσταντάτος

Πηγή για κείμενο λεζαντών: Υπουργείο Πολιτισμού — Τ. Δ. Π. Ε. Α. Ε.

All rights reserved 2021. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.

"Μια φωτογραφία μια ιστορία, μια ιστορία μια φωτογραφία”. Αυτό ήταν το το πρώτο που σκέφτηκα όταν πιτσιρικάς πήρα δώρο την πρώτη φωτογραφική μου μηχανή. Ωστόσο το μεγαλύτερο σχολείο ήταν ο “σκοτεινός θάλαμμος”, όπου κλεισμένος εκεί για πολλές ώρες, (πάλι στον τάφο του μπήκε, σχολίαζε ο αδερφός μου) αυτό που μού κέντριζε το ενδιαφέρον ήταν το “πάγωμα την κίνησης”. Αυτό προπάθησα και προσπαθώ μέχρι σήμερα στον τομέα που επέλεξα να δημιουργήσω εικόνες. Όμως, από τότε μέχρι σήμερα η εξέλιξη είναι τόσο μεγάλη στον τομέα της φωτογραφίας, που πολλές φορές κοιτώντας μια φωτογραφική αποτύπωση αναρωτιέσαι, πού τελειώνει η φωτογραφική τέχνη και πού αρχίζει η κομπιουτεροδημιουργία. Αλλά και τα δύο είναι τέχνες, διαφορετικές, αλλά τέχνες. Εγώ επιμένω στην πρώτη, κάνοντας αναγκαστική υπχώρηση στην αποδοχή της ψηφιακής λήψης. Θα γνωριστούμε εκεί έξω, γιατί ακόμα κι εκεί... χωρίς εμάς θα υπήρχε μεγάλη μοναξιά

post a comment

Skip to content