Περπατώντας την Αθήνα με ακουστικά στα αυτιά
Στην Αθήνα της πανδημίας μάθαμε να περπατάμε πολύ. Και ναι, είναι διαφορετική η εμπειρία αυτή όταν τη βιώνεις σε μια μεγάλη πόλη απ’ ότι σε μια πόλη πιο «διαχειρίσιμου» μεγέθους. Μάθαμε λοιπόν να περπατάμε πολύ και μόνοι και αυτή η έλλειψη συντροφικού αριθμού μας ήταν τόσο σκληρή όσο και απελευθερωτική. Βλέπεις, πολλές φορές ακόμη και η κοινωνικοποίηση λαμβάνει διαστάσεις εξαναγκασμού για να μπορείς στο κοινωνικό γίγνεσθαι να χαρακτηρίζεσαι ως «κανονικός».
Διαφορετικά, κατά τας γραφάς του συλλογικού «κατηγορώ», προσομοιάζεις με θηρίο.
Έτσι, σε αυτή την σχεδόν Χιτσκοκική συνθήκη, βρέθηκαν οι «μόνοι από επιλογή» και οι «μόνοι χωρίς επιλογή» να διασχίζουν τις γραμμές της πόλης παράλληλα, ψάχνοντας νέα μονοπάτια που θα έκαναν το δωρεάν sms με κωδικό 6, να βρίσκει την αξία του.
Μέτρησαν πολλά χιλιόμετρα τα πόδια μας και ανακηρύξαμε την Κυριακή ως επίσημη ημέρα ανακάλυψης όσων βρίσκονταν κοντά μας αλλά με τη βεβαιότητα του σίγουρου τα αφήναμε στη λίστα της «κάποιας στιγμής». Απαραίτητο, κοινό εφόδιο: η μουσική στα ακουστικά. Δίνει ρυθμό στο βηματισμό, σκηνοθετεί τις διαδρομές και φτιάχνει έναν μικρόκοσμο δικό σου μέσα στον κόσμο των άλλων.
«Θα ζήσουμε μόνοι μαζί
μ’ ένα σταυρό
μ’ ένα τρύπιο σεντόνι
για ένα κομμάτι ουρανό»
Μέχρι να τελειώσει το πρώτο ρεφραίν έχω βρεθεί στην πλατεία Φωκίωνος Νέγρη. Η Κυψέλη δεν έχει φυσική ομορφιά, πράσινους κήπους ή καθαρό ουρανό. Έχει όμως έναν πρώην αστικό και νυν urban αέρα που σε κάνει να νιώθεις τον παλμό της καρδιάς της πόλης. Ζωγραφισμένα καφάο, νέον πινακίδες, αρχοντικά νεοκλασικά δίπλα σε βρώμικα καφέ.
Πρώτες νότες από το «Η παρθένα της γειτονιάς μου» και βρίσκομαι ήδη στην Πανεπιστημίου. Έξω από την Ακαδημία Αθηνών η πόλη στήνει το υπαίθριο μουσείο της. Ανεβαίνω για πρώτη φορά τη μαρμάρινη σκάλα του Βαλλιάνειου Μεγάρου της πρώην Εθνικής Βιβλιοθήκης. Τόσα χρόνια περνάω, χαζεύω, μα τα σκαλιά της δεν τα ανέβηκα ποτέ. Το βλέμμα μου κινείται αριστερά και διαγωνίως. Στο επόμενο track έχω ήδη βρεθεί στα Πετράλωνα.
Οδός Τρώων και cinema Ζέφυρος. Αυτό το ιστορικό, με τις παλιές, σινεφίλ ταινίες που τα καλοκαίρια τα αχνιστά ποπ κορν του ανταγωνίζονται τις μυρωδιές από τα μεζεδοπωλεία που το περιτριγυρίζουν. Κάτω από το Αστεροσκοπείο του Θησείου και την ενέργεια της Πνύκας.
«And you treated my woman
To a flake of your life
And when she came back
She was nobody’s wife»
Και τώρα διασχίζω τον πεζόδρομο της Ερμού, στο ύψος του Κεραμεικού. Το Γκάζι στέκεται απέναντι υπέροχο, με τα επιβλητικά κόκκινα φουγάρα του να γίνονται φάροι της πόλης. Η δισυπόστατη -έρμη- Ερμού, αυτή που στην ίδια ευθεία από βασίλισσα της οχλαγωγίας μετατρέπεται σε ησυχαστήριο της πόλης για ρομαντικούς ποιητές που καταγράφουν τη ζωή στα παγκάκια της και σκυλιά χωρίς λουρί που χαίρονται το γκαζόν της.
Επιστροφή στο «Χαμόγελο της Τζοκόντας» και «Χορός με τη σκιά μου» καθώς προσγειώνομαι στην Εθνική Γλυπτοθήκη. Περπατάω δίπλα στη «Μαζική Μεταφορά» του Γιάννη Γαΐτη και κάτω από το επιβλητικό έργο του Θόδωρου Παπαδημητρίου. Δίπλα από την πολύβουη Κατεχάκη και την στρατιωτική πειθαρχία του συνορεύοντος στρατοπέδου, ένας κήπος κατάφυτος από Τέχνη ανθίζει όλες τις εποχές.
Χαιρετώ την Αθήνα από ψηλά. Στο τέρμα του Υμηττού, μετά από τις μεγάλες στροφές, τις δύσκολες ανηφόρες, τη θέα από την κυκλική Μονή Καισαριανής και την παλιά Αμερικάνικη Βάση Ραντάρ. Εκεί που οι κεραίες τηλεφωνίας συνορεύουν με την απόλυτη ελευθερία, οι ουρανοί γίνονται το φόντο μιας πόλης που πάλλεται ανάμεσα στη διαφορετικότητα, τις αντίρροπες δυνάμεις του κάλλους και της μιζέριας, τα στενά περάσματα και τις μεγάλες λεωφόρους.
Κι εμείς γινόμαστε οι μεγάλες κουκίδες που κοιτούν από μακριά το χάρτη τους.
All rights reserved 2021. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.
