Ιστορίες καθ’ οδόν και Καθ’ Ωδών ή διαφορετικά, ιστορίες μουσικών από τα ταξίδια τους στον κόσμο.
Πόσο διδακτικό μπορεί να γίνει ένα ταξίδι για συναυλία ως την Λούτσα;
Πόση συγκίνηση μπορεί να αποκαλύψει μια ακυρωμένη εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη;
Πόσα γέλια χωράνε σε ένα πούλμαν που ταξιδεύει την μπάντα μέχρι την Αλεξανδρούπολη;
Και αλήθεια, πόσα μπορεί να συμβούν πετώντας σε ένα ταξίδι-αστραπή μέχρι το Άμστερνταμ;
Σε αυτή τη νέα στήλη, οι ιστορίες των ταξιδιών ντύνονται με μουσικά soundtracks και δίνουν μια άλλη διάσταση στην έννοια του μετακειμένου!

Στο πρώτο επεισόδιο, ο μουσικός και συνθέτης Βαγγέλης Τούντας, διηγείται στις “Ιστορίες καθ’ Ωδών” μια ιδιαίτερη στιγμή- συνθήκη που έζησε στο ταξίδι του στη Τζιά το 2017, δίνοντας την πρώτη παράσταση στο ιστορικό θέατρο της Καρθαίας, ύστερα από την επαναλειτουργία του μετά από 2.500 χρόνια.

” Έχω πάρα πολλές ιστορίες να θυμηθώ από περιοδείες και συναυλίες. Σίγουρα μία από τις πιο δυνατές εμπειρίες που έχω ζήσει ήταν το Σεπτέμβριο του 2017, στο Αρχαίο Θέατρο της Καρθαίας, στην πρώτη παράσταση που έγινε μετά από 2.500 χρόνια.
Λέγομαι Βαγγέλης Τούντας, είμαι μουσικός, μεγάλωσα στη Τζια, σε ένα περιβάλλον που η μουσική και τα παραδοσιακά τραγούδια ήταν πολύ μέσα στη ζωή μου. Έτσι, όταν μου παρουσιάστηκε η ευκαιρία να γράψω μουσική για εκείνη την παράσταση, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν τα τραγούδια που άκουγα από μικρός στα γλέντα, τα πανηγύρια, τα οικογενειακά τραπέζια. Όλα αυτά που μου θυμίζουν το νησί μου. Η παράσταση ήταν μια δράση λόγου και μουσικής πάνω στην τελευταία ραψωδία της Ιλιάδας, σε μετάφραση του Δημήτρη Μαρωνίτη. Αυτό που σκέφτηκα ήταν η μουσική επένδυση να ήταν πρωτότυπες συνθέσεις, βασισμένες στην παραδοσιακή μουσική της Τζιάς. Δηλαδή τσαμπούνες, βιολιά, τουμπί- το παραδοσιακό κρουστό και ένα τσέλο.

Η Καρθαία είναι μία από τις τέσσερις αρχαίες πόλεις του νησιού. Βρίσκεται στο νοτιοανατολικό κομμάτι. Άκμασε περίπου τον 5^ο αιώνα. Είναι δύο υπέροχες παραλίες οι οποίες χωρίζονται από ένα βράχο, πάνω στον οποίο βρίσκονται τα ερείπια από τους Ναούς του Απόλλωνα και της Αθηνάς και στα 100 μέτρα από την παραλία βρίσκεται το θέατρο.
«Δε θα άλλαζα την Καρθαία ούτε με την ίδια τη Βαβυλώνα» έχει πει ο Πίνδαρος σε έναν παιάνα του. Όποιος έχει κατέβει εκεί, καταλαβαίνει ακριβώς τι λέω.

Όταν ήρθε η ημέρα της συναυλίας και πήραμε το καραβάκι για να πάμε στην Καρθαία, γιατί η πρόσβαση γίνεται είτε από τη θάλασσα είτε από ένα αρχαίο μονοπάτι, ήταν σαν να είχε ξεκινήσει η συναυλία από εκείνη τη στιγμή. Κάναμε το γύρο του νησιού, φθάσαμε στην παραλία και είδαμε και τις δύο παραλίες γεμάτες από κόσμο. Άλλοι έκαναν μπάνιο, άλλοι ήταν στον αρχαιολογικό χώρο, σαν να είχαν δώσει όλοι ένα ραντεβού γι’ αυτή την πολύ σημαντική γιορτή. Όντως ήταν γιορτή γιατί υπήρχε και το βραβείο της Europa Nostra για τη συντήρηση και ανάδειξη της Αρχαίας Καρθαίας και γινόταν ξενάγηση στον αρχαιολογικό χώρο. Όλες οι συνθήκες προετοίμαζαν τον κόσμο να ζήσει αυτή την εμπειρία.

Όταν ήρθε η ώρα να μπουν στο θέατρο, έβλεπα κόσμο που άλλαζε τα ρούχα του και έβαζε τα καλά του, ήταν όλοι με πολύ σεβασμό μέσα στο θέατρο. Όταν ξεκίνησε η παράσταση, το πρώτο πράγμα που αισθάνθηκα ήταν ότι υπήρχε ένας απόλυτος συντονισμός, με την παράσταση, με το κείμενο, με τη μουσική, με το χώρο. Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ότι συνειδητοποίησα πως η παράσταση είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν. Όταν ήρθαν οι αρχαιολόγοι στην Καρθαία και ξεκίνησαν οι ανασκαφές, πολλοί από τους ντόπιους τεχνίτες της πέτρας, που έχουμε και πάρα πολύ καλούς στο νησί, είχαν κατέβει για να κάνουν κάποια μεροκάματα και να βοηθήσουν στις εργασίες των αρχαιολόγων, Έτσι, λοιπόν, όταν τελείωσε η παράσταση, οι πρώτοι τους οποίους κοίταξα ήταν αυτοί οι ντόπιοι εργάτες, οι περισσότεροι φίλοι μου και ήταν τόσο συγκινημένοι σαν να συμμετείχαν και οι ίδιοι στην παράσταση, σαν να ήταν συντελεστές. Για εμένα αυτό ήταν πολύ συγκινητικό. Θα μου μείνει αξέχαστη αυτή η εμπειρία.

Είμαι πάρα πολύ τυχερός που μετά από τέσσερα χρόνια, μου ξαναδίνεται η ευκαιρία να φτιάξω μια παράσταση, μια καθαρά μουσική παράσταση αυτή τη φορά, για το θέατρο της Aρχαίας Καρθαίας. Είναι μια επιλογή από παραδοσιακά τραγούδια χωρών της Μεσογείου. Χώρες με διαφορετικές κουλτούρες και μουσικές. Όλα, όμως, κάτω από έναν κοινό παρονομαστή, που είναι το δοξάρι, οπότε είναι όλα διασκευασμένα για ένα κουαρτέτο εγχόρδων. Ένα κόντρα μπάσο που θα παίξει ο Κώστας Πατσιώτης, μία βιόλα που θα παίξει ο Μιχάλης Καταχανάς, ένα τσέλο που θα παίξει η Ίρινα Δημάκη και εγώ που θα παίξω βιολί. Η παράσταση έχει να κάνει με αυτά τα παραδοσιακά τραγούδια και τις μνήμες. Τις μνήμες που μας ξυπνάνε και πολλές αναμνήσεις που δεν έχουμε ζήσει εμείς αλλά μας έχουν μεταφερθεί από τους παλιότερους.
Στις 4 Σεπτέμβρη, λοιπόν, ελάτε να ανταμώσουμε στο Αρχαίο Θέατρο της Καρθαίας, δίπλα απ’ τη θάλασσα και κάτω από τα αιώνια ερείπια των ναών. “

All rights reserved 2021. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.