Ο φωτισμός της Ακρόπολης άλλαξε εχθές και αυτό, μαγικά, άρχισε να αφορά όλους. Στον “ιερό βράχο της Ακρόπολης” θα διατείνονται οι γραφές. Ιερός, φυσικά, με μια ιεροσύνη που φθάνει να κρατάει μέχρι σήμερα τα σκήπτρα της σε μια θρησκεία που πιστεύει στο φως. Αυτό που κάνει τη ζωή να ξεκινάει νομοτελειακά κάθε πρωί, αυτό που δίνει στο ένστικτο τη δυνατότητα να επαληθεύεται, αυτό που προϋποθέτει την εκτύφλωση για την αποκάλυψη ή αυτό που αναίσχυντα βρίσκει τις εξωτερικές ρωγμές για να εισχωρήσει μέχρι το ασυνείδητο.
Και να το μετατρέψει σε συνειδητό.

Φως. Αυτό που αναζητάς πριν καν το πρώτο κλάμα σου, αυτό που λησμονείς μετά τον τελευταίο βρόγχο, αυτό λείπει από την ψυχή, όταν τα μάτια βλέπουν μόνο σκοτάδι.
Και αυτό το ρυθμικό φως της Ακρόπολης που πατάει τον διακόπτη του “on” μόνο μετά τη δύση του ηλίου, αγαπήθηκε από τον κόσμο της Αθήνας άμα τη έλευσή του, όχι γιατί πρωτοτύπησε ή εξέπληξε, όχι γιατί δεν μοιάζει με τίποτα, αλλά γιατί βρήκε αντίκρισμα στην πηγαία του καταβολή κι έτσι το ένιωσε για συγγενή. Λίγους σύγχρονους λαμπτήτες δίπλα σε ένα από τα πιο διαχρονικά σημεία της ζωής.

Η ηλεκτρική ενέργεια μπορεί να καταγράψει στο βιογραφικό της, λοιπόν πως κατάφερε να γίνει ο πομπός για λίγη μαγεία εν μέσω μιας εποχής που δεν πιστεύει σε αποτελέσματα που δε φέρουν γνήσιο υπογραφής και αριθμό πρωτοκόλλου, μιας εποχής που η ιδιοτέλεια έχει παγιώσει μια μόνιμη έκλειψη ηλίου.

Εχθές, στο κέντρο της Αθήνας, σε μια αρχέγονη ρίζα που είθε να μπορεί να γίνεται ες αεί, σπόρος για νέες γέννες.

Υγ: Σύσταση: Παρακολούθησε τη μαγεία στο παρακάτω video, προσπερνώντες τις στείρες ομιλίες.

All rights reserved 2020. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.