Top
Είδαμε: Ο Σεργκέι είναι και πολύ βλάκας

Πόσο αξίζει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια; Πόση σημασία έχει το δικαίωμα της ελεύθερης διάθεσης της προσωπικότητας; Πόσο αντέχει ο άνθρωπος χωρίς οξυγόνο;

Εάν αυτά τα ερωτήματα, σε μια πρώτη ανάγνωση, μοιάζουν ρητορικά, το επαναστατικό ανέβασμα της Ταμίλλα Κουλίεβα στην παράσταση «Ο Σεργκέι είναι και πολύ βλάκας» μας υπενθυμίζει πως κάθε άλλο, παρά αυτονόητες είναι οι απαντήσεις τους.

Αρκούν τα πρώτα δευτερόλεπτα που σβήνουν τα φώτα της σάλας και ανάβουν αυτά της σκηνής μαζί με τους πρώτους στίχους του ΛΕΞ για να ξεκινήσει ένα αλληγορικό και βαθιά σκληρό καθρέφτισμα.

Τόσο σκληρό, που στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης γελάς δυνατά και με εξωστρέφεια χάρη στη ζηλευτή υποκριτική δεινότητα όλων των πρωταγωνιστών να συνδημιουργούν μια άκρως παράλογη συνθήκη που σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται αστεία.
Πολύ αστεία.
Μέχρι που έρχεται ένα δευτερόλεπτο που η ίδια συνθήκη που σε έκανε να γελάσεις, μετατρέπεται στα κομμάτια ενός παζλ που μοιάζουν με τα κεφάλαια της ζωής σου.

Μοιάζουν; Ή είναι; Σε αυτό το δίλημμα καλείσαι να απαντήσεις με ειλικρίνεια και να ξεκλειδώσεις, ίσως, μια πίστα που εθελοτυφλώντας αφήνεις ανέγγιχτη.

Κι όμως, εάν φανείς γενναίος, θα καταλάβεις πως για δύο ώρες ο Σεργκέι σου δίνει το προνόμιο να βγεις από το σώμα σου και να παρακολουθήσεις τη ζωή σου σαν θεατής.
Να αντιληφθείς τα δεσμά μέσα στα οποία σε έβαλαν κι εσύ μπήκες χωρίς αντίσταση.
Να μετρήσεις τις φορές που άκριτα υπάκουσες στον παράλογο κανόνα του «έτσι θέλω» που έρχεται χωρίς αιτιολόγηση από έναν Θεό που δεν το έχρισε κανείς ως τέτοιο.
Να αποδεχτείς τη μοιρολατρία που επέτρεψες να γίνει μέρος της ταυτότητάς σου και να ορίσει τα όνειρά σου.
Και να καταλάβεις πως τελικά, συνήθισες να ζεις έτσι, χωρίς αέρα ή μάλλον, με όσο αέρα σου επιτρέπουν και να κλείνεις ερμητικά, με τα δικά σου χέρια, το κουτί που έμαθες να σε περιέχει.

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, γράφεται ένα μικρό- μεγάλο μανιφέστο για την τιμή, την αξιοπρέπεια και την ηθική επιβίωση του ανθρώπου σε ένα σύγχρονο τοπίο που πασχίζει να τις μετατρέψει σε απαρχαιωμένες αξίες.

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση-σκηνοθεσία
Ταμίλλα Κουλίεβα

Παίζουν
Παναγιώτης Μπουγιούρης, Σαμουήλ Ακίνολα,
Πάνος Ζυγούρος, Αλίκη Κακολύρη και ο Γρηγόρης Καραντινάκης

Πρεμιέρα
7 Νοεμβρίου 2023
στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης


Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς
Κοστούμια: Περικλής Κονδυλάτος – Βασίλης Ζούλιας
Μουσική: Dof Twogee
Τραγούδια: ΛΕΞ

All rights reserved 2023. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.

"Εξέδωσα" την πρώτη μου ποιητική συλλογή στα 6 μου και από τότε αποφάσισα πως το να γράφω είναι ο μόνος τρόπος να παίρνω πραγματικές ανάσες. Αυτές που ξεκινάνε από το βάθος του διαφράγματος και καθώς ανεβαίνουν προς το στήθος μου υπενθυμίζουν πως μπορώ να είμαι όλα όσα θέλω, όσο διαφορετικά κι αν είναι μεταξύ τους. Σε αυτές λοιπόν υποσχέθηκα πως, σε χαρτί ή πληκτρολόγιο, από τα χέρια μου θα γράφεται μόνο ό, τι ``στάζει`` τη δική μου αλήθεια.

post a comment

Skip to content