Υπάρχουν κάποιες βραδιές που δεν μοιάζουν με καμία άλλη. Που νιώθεις πως κάτι μέσα σου αλλάζει, πως κάτι γεννιέται ξανά μπροστά στα μάτια σου. Μια τέτοια βραδιά ήταν η 8η Οκτωβρίου στο Παλλάς, όταν ο Γιώργος Περρής μας πήρε από το χέρι και μας οδήγησε στο δρόμο της νέας του εποχής. Μια εποχή ειλικρινή, τρυφερή, αληθινή. Όσα χρόνια κι αν τον παρακολουθώ, ποτέ δεν τον έχω νιώσει τόσο αληθινό, τόσο παρών.

Από την πρώτη στιγμή που φώτισε η σκηνή, ένιωθες πως αυτός ο άνθρωπος δεν τραγουδά απλώς, μοιράζεται. Τραγουδά για όσα αγαπά, για όσα πονά, για όσα δεν χωρούν πια στα λόγια. Η φωνή του, καθαρή σαν φως που διαπερνά τη σιωπή, έφτανε στην καρδιά κατευθείαν. Κάθε λέξη, κάθε βλέμμα, κάθε ανάσα ήταν μια εξομολόγηση. Ένας διάλογος χωρίς φίλτρα.

Ο Γιώργος δεν φοβάται να εκτεθεί. Δεν προσπαθεί να είναι τέλειος, είναι αληθινός. Έχει αφήσει πίσω του την ανάγκη να αποδείξει. Και αυτό είναι που τον κάνει σήμερα πιο μαγνητικό από ποτέ. Ένας καλλιτέχνης που έχει περάσει από την τελειότητα της φωνής, στη δύναμη της ψυχής. Που δεν φοβάται να δείξει τη ρωγμή, γιατί ξέρει πως από εκεί μπαίνει το φως.

Ολόκληρη η αίθουσα του Παλλάς, πάλλονταν στον ρυθμό της ευαισθησίας του. Ανάμεσα στα τραγούδια, εκείνα τα μικρά χαμόγελα, τις αφοπλιστικές σιωπές, τα αστεία του, η γλύκα του λόγου του, έφτιαχναν μια μαγική ισορροπία. Ήταν ευαίσθητος και διασκεδαστικός μαζί, βαθιά ανθρώπινος, γήινος και φωτεινός. Και το κοινό, όρθιο, τον αγκάλιαζε με την ίδια ζεστασιά που εκείνος χάριζε απλόχερα από την σκηνή.

Η Μαρίζα Ρίζου και η Παυλίνα Βουλγαράκη στάθηκαν δίπλα του σαν δυο φωνές-καθρέφτες, αντανακλώντας την ίδια τρυφερότητα, την ίδια πίστη στη μουσική ως πράξη αγάπης. Μαζί του, έφτιαξαν ένα σύμπαν από φως και ήχο, όπου όλοι νιώθαμε πως ανήκουμε, έστω για λίγη ώρα, στο ίδιο «μαζί».

Φεύγοντας από το Παλλάς, είχα την αίσθηση πως παρακολούθησα κάτι περισσότερο από μια συναυλία. Είδα έναν άνθρωπο να ξαναγεννιέται επί σκηνής. Έναν καλλιτέχνη που αφήνει πίσω του τις άμυνες, τις προσδοκίες, τα πρέπει, και τραγουδά με ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτει: την αλήθεια του.

Ο Γιώργος Περρής μπαίνει σε μια νέα εποχή, πιο ώριμη, πιο φωτεινή, πιο ουσιαστική. Και αυτή η αρχή, αυτή η γλυκιά, γεμάτη συγκίνηση βραδιά στο Παλλάς, ήταν το πρώτο της κεφάλαιο μια νέας εποχής κατά τη γνώμη μου.

Γιατί ο Γιώργος δεν τραγουδά απλώς. Ζει κάθε του λέξη. Και όταν τον ακούς, θυμάσαι πως δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να είσαι «μαζί».

All rights reserved 2025. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.