Top
Οι λέξεις που αποχαιρετούν το 2020 και εκείνες που υποδέχονται το 2021_zvoura.gr

Η ομάδα της Zvoura κάνει ένα μικρό απολογισμό για τη χρονιά που πέρασε και υποδέχεται τη χρονιά που ανατέλλει.

Τι προσμένουμε από την νέα χρονιά που μόλις ήρθε; Πραγματοποίηση των ονείρων μας και φως στην ελπίδα που όλοι έχουμε ανάγκη για να συνεχίζουμε όσο και δύσκολα και αν έρχονται κάθε φορά τα πράγματα!
Εχθές ο ουρανός της Αθήνας φωτίστηκε από τα βεγγαλικά που σκέπασε το σκοτάδι που μας κάνει εδώ και καιρό να τρέμουμε στην αγωνία της υγρασίας του και σκευρώνει το μυαλό μας και την ψυχή μας. Λιγοστό φως πολλές φορές αρκεί.
Σπινθίρισμα μέσα στην νύχτα και κρότος. Να τρομάξουνε τα σκοτεινά της ζωής του καθενός. Να λιώσουν, να μην αντέξουν άλλο να τ΄αντέχουμε.
Αναπάντεχο φως, έστω και στιγμιαίο, βεγγαλικό!
Καλή Χρονιά!

Βίκυ Αναγνωστοπούλου

Πυροτεχνήματα_Αθήνα_2020_zvoura.gr
Μια φωτογραφία για το 2020: Αναπάντεχο φως, έστω και στιγμιαίο, βεγγαλικό © Δήμος Αθηναίων

Προσωπικά, ποτέ δεν αξιολόγησα τους αριθμούς βάσει της μαθηματικής τους υπόστασης. Θέλεις που δεν αγάπησα την άλγεβρα ποτέ, θέλεις που λίγο πριν τα 30 ανακάλυψα πως ονομάζεται συναισθησία αυτό που κάθε αριθμός έχει στο μυαλό μου ένα σχήμα, θέλεις που στις περισσότερες εξισώσεις παρεισφρέει μια ανεπιθύμητη διαίρεση. Το αποτέλεσμα μένει ίδιο. Μια παντελής απουσία επιθυμίας σύζευξης του σώματος του αριθμού με την πραγματική του υπόσταση. Έτσι, οι αριθμοί είναι ακολουθίες χρόνων, συναισθημάτων, συμβάντων και ανθρώπων που μια ενδότερη συνειδητή ή ασυνείδητη δύναμη με κάνει να τα φέρνω στην ζωή μου και να τα τοποθετώ, εκουσίως ή ακουσίως, πάνω στη γραμμή που αποτελεί το σώμα της.
Αυτό είναι οι αριθμοί για εμένα. Ένας τρόπος να τακτοποιώ τη ζήση μου.

Αυτό ήταν και το 2020. Μια συγκλονιστική ακολουθία στιγμών που έρχονταν διαδοχικά για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη του αδύνατου, του απίθανου, του αβέβαιου, τη δύναμη της επιμονής, το άδικο της υποτίμησης του «κοινωνείν» και μια -ακόμη πιο δύσκολη απ’ όσο ήδη είναι- παντρειά του θέλω με το μπορώ.
Από ένα «θέλω» γεννήθηκε η ιδέα για τη Zvoura.
Θέλω να αποτυπώσω τον πολιτισμό ως βίωμα. Ως μια πυρηνική διαδικασία που έχει βαθιές ρίζες στους τόπους και τους χρόνους.
Θέλω να το κάνω με αλήθεια, με καθαρή ματιά, απαλλαγμένη από δεσμεύσεις μιας στρογγυλεμένης διάθεσης.

Από ένα μπορώ γεννήθηκε η ίδια η Zvoura. Και πήρε κόπο, χρόνο, αλλαγές πλάνων, βελτιώσεις, χτίσιμο και γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή. Και ήρθε στο φως, το 2020, για να γίνει μέρος αυτής της συγκλονιστικής ακολουθίας στιγμών και να γίνει η πιο καλή αφορμή για να πούμε #γύρνα_με_πάλι… και πάλι και πάλι! Μέχρι το βάθος του προσωπικού μας τέλους.
Κι αφού τέλος σημαίνει σκοπός, το 2020 για εμένα τελειώνει με γρατζουνιές στα γόνατα, σπόρους στα χέρια και την ευχή αυτοί οι σπόροι να μην είναι ποτέ αρκετοί!
Καλή, ελεύθερη χρονιά!

Βεατρίκη Ψυχάρη

2020_veatriki_ Zvoura.gr
Μια φωτογραφία για το 2020: Dream Fisherman/ Αύγουστος 2020 © Βεατρίκη Ψυχάρη/ Zvoura.gr

Είπαμε εδώ όλες οι ….zvo-ύρες (!) να γράψουμε δυο λόγια για την χρονιά που φεύγει – ή που έφυγε, ανάλογα με το πότε το διαβάζει κανείς. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δεν έχει φύγει ακόμα. «Μετρώ τις ώρες, μετρώ τα κύματα» που λέει κι ένα τραγούδι του Πορτοκάλογλου. Τι χρονιά κι αυτή! – είναι η πρώτη ατάκα. Η ατάκα της εισαγωγής. Και πάμε…

Δε θέλω να γράψω για την πανδημία. Έγραψα δις εδώ σε αυτή την ιστο-γειτονιά, το ζω και το ζούμε όλοι καθημερινά. Φτάνει! Στο μυαλό μου στιφογυρνά ένα «αχ», στο εντός μου ένα βάρος. Αν έμεινε κάτι καρφωμένο στο μυαλό μου από αυτή τη χρονιά, αν μου ‘λεγε κανείς ποια είναι η «φράση της χρονιάς» θα έλεγα το  #i_can’t_breathe!  – ναι, το γράφω σε hashtag.
Επί 8 λεπτά και 46 δεύτερα ο αστυνομικός γονάτιζε και πίεζε τον George Floyd ο οποίος σε αυτή τη διάρκεια επανέλαβε την παραπάνω φράση πάνω από 20 φορές. Ο George Floyd εξέπνευσε και ο θάνατός του ξεσήκωσε ένα τεράστιο κύμα διαμαρτυρίας με σύνθημα το “black lives matter” εναντίον των φυλετικών διακρίσεων σε μια χώρα που ο προηγούμενος πρόεδρός της ήταν τουλάχιστον κατά το ήμισυ έγχρωμος – τραγική ειρωνία!

Θέλω να θυμηθώ και τις καλές στιγμές, τις καλές ειδήσεις. Λειτουργούν καταπραϋντικά, ρίχνουν φως εκεί που το σκοτάδι νιώθεις πως ήρθε και θρονιάστηκε για τα καλά. Η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε ως εγκληματική οργάνωση – hallelujah! Μεγάλη η χαρά και η συγκίνηση, νιώσαμε ότι ναι υπάρχει ακόμα δικαιοσύνη και νιώσαμε την Μάγδα Φύσσα, την μαρτυρική και ακούραστη μάνα του αδικοχαμένου Παύλου Φύσσα, σαν μάνα όλων μας. Ή την ήττα Τραμπ και των όσων εκπροσωπεί – ξανά hallelujah!

Δε θέλω να μπω σε προσωπικό απολογισμό. Έχω αντέξει και αντέχω ακόμα. Αρκεί.  Για μένα και τους ανθρώπους μου. Μια ευχή για κλείσιμο, μια ευχή για όλους κόντρα στο «I can’t breathe» που έρχεται και φεύγει σαν βουητό ενοχλητικό, σαν σπρωξιά που σε ξυπνάει εκεί που είσαι κοιμισμένος. Μια ευχή για το ’21 λοιπόν είναι «να πάρουμε ανάσα» επιτέλους.
Κι όλα όσα κι όλοι όσοι μας την στέρησαν να μπουν στην άκρη και να σιωπήσουν. Ευχή να ανασάνουμε και μετά να σφιχταγκαλιαστούμε.
Χαμογελώντας γενναιόδωρα. Καλή μας χρονιά.

Λήδα Ρουμάνη

Λήδα Ρουμάνη_Φωτογραφία 2020_zvoura.gr
Μια φωτογραφία για το 2020: Πάμε να πετάξουμε © Λήδα Ρουμάνη/ Zvoura.gr

Προσπαθώ να σκεφτώ ποια λέξη θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τη χρονιά που πέρασε. Ίσως αυτή να ήταν η λέξη «μοναξιά» γιατί αναγκαστήκαμε να μείνουμε πολλές ώρες αγκαζέ με τον εαυτό μας είτε θέλαμε είτε όχι. Οι οθόνες, τα κινητά και τα πληκτρολόγια πήραν φωτιά αλλά η μοναξιά ήταν εκεί περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Η πανδημία έκανε αυτή τη χρονιά ιδιαίτερη, πρωτότυπη, μας έφερε αντιμέτωπους με τα πραγματικά προβλήματα της ζωής, μας απέδειξε πως η γη δεν μας έχει ανάγκη (το αντίθετο μάλιστα) και πως τελικά όσο και αν θέλεις να «περνιέσαι για μποέμ» τύπος, οι σταθερές είναι ότι πιο χρήσιμο, πολύτιμο, ανεκτίμητο ακόμα και αν δεν θέλεις να το παραδεχτείς.

Ποτέ δεν μου άρεσε η μοναξιά. Μου αρέσει να είμαι με φίλους και να μιλάμε με τις ώρες, με την οικογένεια μου, αγκαλιά στον καναπέ με τους γονείς μου ή τον αδερφό μου να βλέπουμε ελληνικές ταινίες και να γελάμε με τις ατάκες που ξέρουμε πια απέξω ακόμα και με τις παύσεις. Μου αρέσει να είμαι με τα σκυλιά μου που έρχονται κ βρίσκουν καταφύγιο στην αγκαλιά μου με την πρώτη ευκαιρία και με σώζουν από κάθε τι μαύρο και άσχημο. Να είμαι με τα ξαδέρφια μου καλοκαίρια στο χωριό να τρώμε ξεροψημένο ηλιόσπορο και παγωτό και να συζητάμε για τα «νιάτα» μας, να βλέπω βιογραφικές ταινίες με την θεία μου που είναι κινητή εγκυκλοπαίδεια και να πατάει συνεχώς το pause για να μου εξηγήσει το ιστορικό πλαίσιο της εποχής σπάζοντας μου από τη μία τα νεύρα που με κόβει πάνω στο καλύτερο και από την άλλη να την θαυμάζω κρυφά που θυμάται τόσες λεπτομέρειες. Μου αρέσει να γνωρίζω τους μαθητές μου όλο κ περισσότερο και να νιώθω περήφανη γι αυτούς όταν καταφέρνουν να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα.

Όλα αυτά βρέθηκαν ξαφνικά σε ένα πολύ λεπτό σχοινί να ισορροπούν ανάμεσα στο αν θα συνεχίσουν να υφίστανται και στο αν θα τελειώσουν για πάντα. Και όσο και αν θελήσαμε να προσέξουμε, όλοι χάσαμε την αθωότητα μιας αυθόρμητης αγκαλιάς, μιας χειραψίας και ενός αλλεργικού φτερνίσματος. Σταματήσαμε να λειτουργούμε όπως πριν, μάθαμε να δουλεύουμε διαφορετικά, βάλαμε φρένο στις «περιττές» δραστηριότητες. Σταματήσαμε να σβουρίζουμε ανέμελα και να νιώθουμε άθραυστοι. Έτσι βάλαμε και ένα μικρό φρένο στη σβούρα μας. Δεν μπορέσαμε να δούμε και να φωτογραφίσουμε όσες συναυλίες θέλαμε, δεν τραγουδήσαμε δυνατά, δεν χορέψαμε κυκλωτικά, δεν ταξιδέψαμε αρκετά, δεν γευτήκαμε όσες παραδοσιακές συνταγές θα μπορούσαμε να γευτούμε. 

Καθώς αυτό το έτος όμως τελειώνει, πέρα από τις ευχές για υγεία, αγάπη και ευτυχία να ευχηθώ να είμαστε πιο καλοί άνθρωποι με τους γύρω μας και τις ιδιαιτερότητες τους, με συναίσθηση και επιείκεια στις ανάγκες τους, να είμαστε όσο ενωμένοι ήμασταν εκείνο το πρωινό έξω από τα δικαστήρια ενάντια σε κάθε είδος ρατσισμού και να κλείσω με την ελπίδα πως μάθαμε έστω κάτι μικρό που θα μας κάνει να αλλάξουμε ρότα στη σβούρα μας προς μία κατεύθυνση εύφορη στα όνειρα και προς τα stupid little things that count που λένε κ στο χωριό μου… 😉

Μαρία Σαρρή

Αλυκές Μεσολογγίου_maria_sarri_ Zvoura.gr
Μια φωτογραφία για το 2020: Μοναξιά/ Αλυκές Μεσολογγίου © Μαρία Σαρρή/ Zvoura.gr

Ενας χρόνος αληθινά δυσκολος φεύγει, μα οι δυσκολίες υπάρχουν παντού και κάνουν τη δουλειά τους, η δική μας δουλειά ειναι να προχωράμε υποχρεωτικά προς το καλύτερο. Χρόνια πολλά με υγεία για τις καλύτερες μέρες που πάντα ερχονται.
Καλή χρονια!

Βασιλική Σουβατζή

vasiliki_souvatzi_photo 2020_ Zvoura.gr
Μια φωτογραφία για το 2020: Θάλασσα, η ελπιδοφόρα/ Τάρτι Λέσβου © Βασιλική Σουβατζή/ Zvoura.gr


All rights reserved 2020. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου του κειμένου ή τμήματος αυτού καθώς και η αναπαραγωγή των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στην πηγή και το συντάκτη/φωτογράφο.

post a comment

Skip to content